سرباره های تولید شده در فرایند فولادسازی از 35 سال پیش تاکنون به عنوان یکی از ضایعات غیرقابل بازیافت تلقی می شود و ضمن تحمیل فرایند هزینه بر و غیراقتصادی انباشتن سرباره، به عنوان یک محصول جانبی و یک عامل محدودکننده تولید برای مراکز فولادسازی به شمار می رود. در صورت عدم توانایی صنایع فولاد در بازیابی و استفاده از این محصولات، با توجه به حجم تولید بالای آنها، این محصولات مشکلات زیادی را از نظر آلایندگی ایجاد می نمایند. در حال حاضر با توجه به پیشرفت تکنولوژی نیاز به راه اندازی و بهره برداری خط فراوری سرباره در کنار واحدهای فولادسازی ضروری به نظر می رسد. حدود 80 درصد مواد شارژ شده در کوره های قوس الکتریکی، آهن اسفنجی در واحد احیاء مستقیم و حدود 20 درصد قراضه می باشد که همراه با مواد افزودنی دیگر نظیر آهک، دولومیت، فروآلیاژها و… وارد کوره قوس می گردند. اجزای تشکیل دهنده سرباره عمدتاً آهک، سیلیس و آلومین است و شباهت زیادی به اجزای سیمان پرتلند دارد. ترکیب شیمیایی سرباره بستگی به ترکیب گندله و همچنین ناخالصی های موجود در سنگ آهک اضافه شده به کوره دارد. به سبب اینکه حدود 20 درصد از مواد اولیه فولاد به شکل سرباره تولید می شود و با توجه به مقدار تناژ تولیدی بالای فولادسازی ها برای هر بار ذوب گیری، درصورتیکه این میزان سرباره در کارخانه مصرفی نداشته باشد به عنوان ضایعات واحد فولادسازی محسوب می شود و چالش اساسی به ویژه ازنظر زیست محیطی در کارخانه به وجود می آورد. اما استفاده از سرباره ها در تولید سیمان و جاده سازی، می تواند افق جدیدی را برای حل این مشکل زیست محیطی پیش روی شرکت بگشاید. فراوری سرباره ی کوره قوس الکتریکی موجب جایگزینی مواد زائد با مواد با ارزش می شود و راندمان و بهره وری کارخانه را افزایش می دهد.
ما در گروه علمی تحقیقاتی آقای سرباره با هدف بازگشت 100 درصدی این ضایعات ارزشمند به چرخه صنعت کشور، طراحی، نصب و راه اندازی خطوط فرآوری سرباره به صورت تخصصی، معرفی بازار فروش انواع محصولات تولیدی از سرباره ها و آنالیز مالی از ابتدا تا زمان بازگشت سرمایه را به شرکت های فولادسازی و سرمایه گذاران محترم ارائه می نماییم.
